Ad Oostendorp

 

Vraag

Misschien is het wel een mind-vraagstuk, maar ik geloof niet, dat ik begrijp hoe er bijvoorbeeld alleen maar vreugde, verdriet, angst etc. kan zijn.
Met andere woorden: het lijkt of daar "iemand(en)" voor nodig is, voor dat er sprake kan zijn van deze dingen...

Anwoord eerste deel

Natuurlijk moet er een lichaam zijn én leven.
Lichaam en leven maken Aanwezigheid mogelijk.
Zonder lichaam en leven kan Aanwezigheid niet zijn wat het is...
Dat organisme heeft het vermogen tot identificatie, identificatie kan
'aan' of 'uit' staan..
Heel vaak in het dagelijks leven gaat het van 'aan' naar 'uit' en
weer terug.
Als het 'aan' staat wordt een 'ik-gevoel' ervaren, anders niet.
Dat ik-gevoel wordt niet door iets of iemand ervaren, ,maar je kunt
dat 'iets' of die 'iemand' wel creëren, fantaseren, denken...
In diepe slaap, wanneer je niet creëert, denkt, verdwijnt 'ik', maar
JIJ niet.
Zonder lichaam, zonder leven, zonder identificatie...geen ik... :-)
Of je dit nu begrijpt of niet, ,of er nu een ik-besef is of niet...,
dat wat JIJ werkelijk bent, heeft het 'ik' , het begrijpen, of wat
dan ook helemaal niet nodig...
krijgt hier maar geen hoofdpijn van, want of je dit nu snapt of niet,
het brengt je geen stap dichter bij Zelf-Realisatie en al helemaal
niet bij dat waar het Hart werkelijk naar verlangt:
Ont(-)moeten, geraakt worden, aanraken... maw Leven....

Antwoord tweede deel

nu het vervolg:

Elk levende organisme ontvangt, verwerkt en reageert op prikkels.
Bij 1-cellige organismen op een heel basaal niveau, hoe verder in de
ontwikkeling hoe complexer.
Dat betekent dat élke aanraking, gevoeld (moet !) wordt. Alleen bij
dysfunctie, ziekte, beschadiging gebeurt dat niet.
Of die aanraking nu lichamelijk, verstandelijk, emotioneel of
spiritueel is, maakt niets uit.
De essentie van Leven is bewustzijn, gewaarzijn, m.a.w. aanraking en
(aan)geraakt worden.

Ik dacht vroeger ook, als iemand Gerealiseerd was, dat hij of zij (of
het :-) ) geen emotioneel leven meer zou hebben.
Ik stelde me een soort toestand voor van absolute transcendentie waar
elk spoor van persoonlijkheid uit verdwenen was. Alleen nog maar
Eenheid, Bewustzijn, Kennendheid. En voor die kennendheid maakt het
niets uit of de spruitjes bedorven zijn of niet.. :-) Als een Buddha
zweefde je boven de aarde, verlangenloos, zonder lijden, onaanraakbaar.
En ik dacht ook nog dat ik dit wilde... :-)))))))))

Veel mensen die 'halverwege' de Werkelijke Realisatie zijn en die
Transcendentie ontdekt hebben, niet als idee, maar als Werkelijkheid,
verdelen het Leven nog steeds in 2-en:
de Transcendentie en hun per definitie onvolmaakte persoonlijkheid: een
groot vat vol tegenstrijdigheden.
Ze hebben, vaak wel verstandelijk, maar niet in hun bloed, botten en
merg door dat die persoonlijkheid onvolmaakt is en altijd zal zijn én
DAT ZE DAT HELEMAAL NIET ZIJN.... Ze wéten dat wel, maar Leven dat niet
(proberen dat wel).
Als dit niet helder is, gaan die mensen proberen transcendente
eigenschappen aan hun ego toe te schrijven, of proberen ze hun ego te
vergoddelijken..
Ze gaan satsang geven :-), ze hebben een boodschap en willen de wereld
verbeteren, veranderen, helpen, gaan dingen zeggen als: 'het gaat niet
om mij, maar om de Leer', 'Ik ben Bewustzijn', 'Ik ben Egoloos', ze
proberen zich volmaakt te gedragen, ontkennen hun fouten, of proberen
ze goed te praten, durven niet met de billen bloot te gaan, met de mond
vol tanden te staan, verbergen zich voor hun leerlingen die hun vooral
niet privé mogen leren kennen, bij hun thuis mogen komen, verbergen
zich achter een wolk van Heiligheid en lange baarden, met andere
woorden: alles draait nog steeds om hun 'ik-je', m.a.g. ze worden
hartstikke hypocriet. .

Heel pijnlijk vooral voor hunzelf..

Sommigen zijn ietsje 'slimmer'. Ze hebben ontdekt dat ze niets aan al
die tegenstrijdigheden kunnen doen en belijden met hun mond en in hun
hoofd 'dat het maar het' ikje' is', dat het gedrag van dit 'ikje' 'dat
wat ze werkelijk zijn' niet raakt, dat ze nu eindelijk alles wat in hun
opkomt kunnen laten toelaten, omarmen. Dat Eenheid er wel is, want die
kan natuurlijk niet weg, maar dat ze er soms even overheen kijken,.etc.
Hun mind heeft een of ander 'magische' FORMULE gevonden waarin ze DAT
WAT NIET KLOPT (en in hun hart weten ze dat), 'kloppend' gemaakt
hebben. En daarmee hebben ze dat hele kleine vlammetje van Waaarheid in
hun zelf de nek om gedraaid...
Dit is nog tragischer want hiermee ontzeggen ze zich het
Uit-einde-lijke Levende Realiseren.
Ja, we krijgen allemaal dat we willen. Dat waar we stoppen, dat waar we
tevreden mee zijn, is waar we mee opgescheept zullen zitten..
Maar als je met niets, maar dan ook het helemaal niets, ook niet met
Vrede, Er Zijn, Aangekomen Zijn, Liefde, Kennendheid, Zelf-Realisatie,
etc. en ook niet met dat 'Niets' tevreden kan zijn, en als je luistert
naar je Hart en het gevoel van 'het klopt niet'... dan kan er iets
revolutionairs gebeuren...

Als daadwerkelijk gezien wordt, niet als ervaring, of inzicht, niet met
'hoofd', noch met 'Hart', maar als Werkelijk Realiseren, dat er geen
'ik' is, draait het leven opeens niet meer om dat 'ikje', dat is
ONMOGELIJK geworden.
Soms slaan die mensen even ( of altijd) door en gedragen zich totaal
onaangepast ('Crazy Wisdom'): dronken zenmonniken die midden in de
nacht het hele klooster wakker gillen, onverzadigbaar zijn naar geld en
rolls royces, elke interesse in hun lijf, eten en drinken, materiele
dingen verloren hebben, iedere vrouw die ze op hun pad tegenkomen
proberen te versieren, mensen geld aftroggelen, liegen bedriegen..,
m.a.w. alles wat God verboden heeft... :-)
Heel simpel, omdat het 'ikje' en alles wat het 'ikje' ( dat van hun én
dat van anderen !!) doet, goed of fout geen enkele waarde heeft.

Er zijn natuurlijk ook (al of niet 'gerealiseerde' mensen die uit
vereenzelviging met hun ik , hun 'ikje' alle vrijheid geven, dat is
niet waar ik het over heb..!

Als er Werkelijk Zien is, herken je moeiteloos dat alles wat in je
opkomt INFO, niets meer en niets minder is..!!!!
Die info vertelt je of je ziek bent, of niet, waar de pijn zit, waar je
moet krabben, of je honger hebt of dorst, maar ook dat die hond daar
het niet leuk vind om geschopt te worden, dat die vrouw daar enorm veel
verdriet heeft omdat haar zoontje doodgeboren is, dat dit poesje op je
schoot enorm geniet.
Er is geen enkel verschil tussen die pijn dáár bij jouw partner, die
pijn op de t.v., of die pijn hier in jou..
'Mijn' en 'jouw' pijn, kan je wel door zelfreflectie uit elkaar halen,
maar wat je ervaart is pijn, verdriet, wanhoop, vreugde, geluk, lol,
opwinding, lust, schaamte, onzekerheid..., maar ALLES is
NIET-persoonlijk, alles is, en alles is info..
In Werkelijk Realiseren is elke identificatie met de info niet
99,999999, maar 100 % afwezig.
En dåt IS Bevrijding.... Bevrijding is niet de ervaring van
Verlichting, Eenheid, Stilte, Zijn, IS, Vrijheid, Bevrijding of wat dan
ook. Bevrijding is vrij zijn, in het dagelijkse leven, authentiek, elke
seconde, niet als idee, maar feitelijk, van dat waar je jezelf altijd
mee vereenzelvigd had..: met jou. Je bent dus bijna nooit
zelfbewust...!!! Ik zeg bijna, omdat het vermogen om zelfbewust te
zijn, te reflecteren niet verdwenen is. Het heeft zijn, hele beperkte,
plaats gekregen.
Daarom zeg ik zo vaak: het enige waar je last van kan hebben ben
jezelf..

Beter gezegd: heb je geen last van jezelf, maar.... van je
identificatie met jezelf.
Als deze identificatie er niet meer is, verdwijnt Info niet.
Gelukkig niet..!
Hoe zou ik anders me kunnen inleven in anderen, hoe zou ik anders
compassie kunnen hebben als mensen het moeilijk hebben, hoe zou ik
anders kunnen weten of mensen eerlijk zijn, echt zijn, hoe ze met me om
gaan..
Ik zou me geamputeerd voelen als ik niet doorhad dat iemand me
beledigt, een gemene streek uithaalt, me liefdevol bejegend, iets voor
me over heeft, me belazerd. .. Hoe zou ik kunnen lachen, huilen,
spontaan zijn, gewoon menselijk kunnen reageren..?

Dit organisme is een klankbord, niets meer niets minder.
Dit klankbord is ontstaan tijdens de conceptie en eindigt met de dood.
Dit klankbord is het mooiste wat er is, vertelt je hoe ontroerend dat
puppy is, hoe onschuldig die kinderogen, hoe onbeschrijfelijk die
zonsondergang, hoe kwetsbaar en mooi die bloem, hoe liefdevol die
ouders zijn, of juist niet..

Dit klankbord is niet het probleem, maar als er identificatie mee
is..., dan verschijnt het 'ik'-besef en zelfbewustzijn, dan móet het
leven opeens, nodeloos en zinloos, verdragen en gedragen worden.., dan
wordt Leven overleven..

Dankzij dit klankbord kan 'God' op aarde rondlopen, niet alleen als
immanentie en transcendentie samen en tegelijkertijd, maar werkelijk
Levend en Ervarend van binnenuit.

Het is de Geliefde die zegt: Overal zie Ik Mijn Gelaat, en het daar
niet bij laat, maar on-middel-lijk vervloeit met ZichZelf

Satsang, ofwel de Levende on-middel-lijke Ont(-)moeting met Leven is
een Wake Up Call, Verleiding en Uit-nodig-ing, om uit alles wat je
denkt dat nodig is te stappen...in dat wat er altijd al was, is en zal
zijn... Werkelijk, uit eerste hand Leven..

Als Geliefde

Ad

pinklotus advaita vrijheid YIS meditaties kundalini yoga diksha gedichten tekeningen